fbpx

Sekrety pielęgnacji moich włosów

  • URODA
  • 5  min. czytania
  •  komentarze [42]

Coraz częściej dostaję od Was pytania-prośby o dodanie posta na temat pielęgnacji włosów. Z racji tego, że jest dość niestandardowa stwierdziłam, że pokażę Wam kilka moich sposobów oraz trików.

Na wstępie przedstawię pokrótce moją historię.

Od małego cieszyłam się bujną grzywą. Moja mama lubiła je czesać i pięlęgnować. Zawsze miałam długie włosy. Dopiero jak pierwszy raz wyjechałam na kolonie (6,5 roku) mocno je skróciłyśmy aby łatwiej było mi samej zadbać o ich pielęgnację.

Tak wyglądałam w wieku 5 lat:). Moje włosy wówczas trochę się kręciły i wywijały. Już wtedy używałam odżywek do włosów, bo nie dało się ich rozczesać. Całe życie nosiłam również grzywkę. Dopiero 4 lata temu ją zahodowałam.

DSC_3849

Pod koniec szkoły podstawowej zaczęłam farbować włosy szamponetkami w kolorze mahoniowym. Zdjęcia nie mam, a nawet jakbym miała to bym się nim nie podzieliła;)

Kiedy poznałam mojego męża (prawie 8 lat temu) zaczęłam sukcesywnie rozjaśniać włosy.

Mam bardzo jasną cerę oraz oprawę oczu i myślałam, że mi to pasuje.

plb075

Przed zajściem w ciążę z Lilka stwierdziłam, że jednak będę wracać do naturalnego koloru, bo odrost byłby bardzo widoczny przez 9 miesięcy. Nie chciałam truć Lilki w brzuchu rozjaśniaczami.

DSC8912

Kilka miesięcy po porodzie, dokładnie w Sylwestra, stwierdziłam, że wracam do blondu. Do platynowego blondu. Po wyjściu od fryzjera chciało mi się płakać. Wyglądałam jak Wiedźmin. Kilka razy sama ufarbowałam włosy farbą i trochę ten kolor zszedł. Jednak już po kilku dniach zauważyłam, że moje włosy są w fatalnym stanie. Kruszyły się nawet w połowie. Były do tego matowe i spuszone. Bardzo skrzywdziłam swoje włosy i musiałam to odpokutować.

Dodam również, że do tego momentu myłam włosy co drugi dzień różnymi szamponami i nakładałam odżywki bez żadnej świadomości. W moim koszyku lądowało to co mi wpadło w oko. Od Ziaji po Kerastase. Suszyłam włosy suszarką i używałam prostownicy (przez 7 lat).

Stan moich włosów był tragiczny. Było ich dużo, ale bardzo połamane, wołały o pomoc. Tak trafiłam na blogi włosomaniaczek. Przez około miesiąc chłonęłam jak gąbka wiedzę i stosowałam je u siebie. Już po miesiącu było widać pierwsze efekty. A teraz mogę śmiało powiedzieć, że uwielbiam moje włosy, które do tej pory były tylko problemem.

Tyle tytułem wstępu.

Jesteście ciekawe co takiego zrobiłam?

Na początku określiłam typ moich włosów. Korzystałam z tych pytań TEST. Dowiedziałam się, że moje włosy są wysokoporowate (długo schną, puszą się, mam szorstkie końcówki, są podatne na falowanie, nie lubią wilgoci, są matowe). Później znalazłam blogerki, które mają podobny typ włosów do moich i zaczęłam świadomą pielęgnację.

Rady, które sprawdzą się u każdego typu włosa:

1. Żegnamy się z suszarką i prostownicą. Ewentualnie raz na jakiś czas można wysuszyć włosy chłodniejszym strumieniem. Najlepiej zostawić włosy do wyschnięcia. Wiem, wiem, może to być problem np. rano. Inne włosomaniaczki myją włosy po powrocie z pracy i pozwalają im naturalnie wyschnąć.

2. Po myciu wycieram włosy w duży, bawełniany T-shirt, który jest już do tego przeznaczony. Włosów nie szoruję, bardzo delikatanie się z nimi obchodzę, bo to właśnie mokre włosy są najbardziej podatne na uszkodzenia. Można powiedzieć, że lekko wyciskam wodę w koszulkę. Robię turban i spinam szczypcami.

3. Nie można iść spać nawet z lekko wilgotnymi włosami- zawsze sprawdzam czy są suche ze względów, które podałam wyżej.

4. Do spania robię bardzo wysoko koczek. Włosy rozpuszczone podczas spania bardzo się szarpią i niszczą. Wysoki kucyk nie przeszkadza, a chroni włosy.

5. Spanie na jedwabnej poduszce lub poszewce. Jedwab nie tylko bardzo dobrze wpływa na włosy, ale również na skórę twarzy. Pisałam o tym TUTAJ

6. W czasie trudnych warunków atmosferycznych chodzenie ze związanymi włosami (mocny wiatr, słońce).

7. Delikatne rozczesywanie

8. Używanie gumek do włosów bez metalowych elementów, a najlepiej powleczonych materiałem.

9. Naprzemienne używanie odżywek i szamponów. Czyli jednego dnia myjemy szamponem A i nakładamy odżywkę B, a za 2 dni szampon C i odżywka D (później od nowa). Co to powoduje? Macie czasami wrażenie, że nowy szampon i odżywka tak cudownie działają na Wasze włosy? To dlatego, że jest nowy i włosy lepiej na niego reagują. Stosując naprzemienność możemy je lekko “oszukać”. Ale naprawdę to działa!

10. Używanie chłodniejszej wody do spłukiwania. Wtedy zamykają się łuski włosowe i włosy przyjemnie  błyszczą.

Co sprawdziło się na moich wysokoporowatych włosach?

1. Szampony bez SLS (Sodium Lauryl Sulfate i Sodium Laureth Sulfate)Pierwszą rzecz na jaką zwracam uwagę w sklepie to czy dany szampon ma  w składzie na drugim miejscu (tuż po wodzie) ten wysuszający włosy detergent. Lista łatwo dostępnych szamponów: TU

2. Rzadsze mycie włosów. Teraz myję włosy dopiero na 3 dzień. Wysokoporowate włosy nie lubią częstego mycia.

3. Odżywki i maski emolientowe,  proteinowe i humekantowe. Ważne jest żeby używać ich naprzemiennie, żeby nie nasycić za bardzo włosów. TU jest spis wszystkich tanich i łatwo dostępnych produktów.

4. Olejowanie – na początku kiedy moje włosy były bardzo zniszczone codziennie olejowałam włosy. Przed snem nakładałam na nie łyżkę stołową oliwy z oliwek, związywałam i szłam spać.  Rano myłam włosy tak jak zawsze. Już po jednym użyciu TU możecie dobrać odpowiedni olej do rodzajów włosów. Ja olejowałam oliwą z oliwek i olejkiem Alterra z Rossmanna.

5. OMO – specjalna metoda mycia włosów. TU – więcej na ten temat. Ja tak myłam bardzo krótko, bo odkryłam lepszą metodę.

6. Moja ulubiona metoda odżywiania włosów. Przed myciem głowy  (około 30 min) na zwilżone włosy nakładam maskę do włosów. Równomiernie rozprowadzam i przeczesuję delikatnie palcami. Na włosy zakładam foliowy czepek lub zwykłą reklamówkę. Na tym tworzę turban z ręcznika. Chodzę tak pół godziny i później myje jak zawsze. Moje wysokoporowate włosy kochają tę metodę.

7. Koczek na wygładzenie.

Moje włosy kiedy same schną na koniec wyglądają jak szczotka. Są spuszone i matowe. Kiedy już są suche robię z nich koczek, który ma z zadanie wygładzenie ich. Ważne jest żeby nie używać gumki tylko małych szczypiec- wtedy nie powstaną zagniecenia.

8. Farbuję włosy raz na 2 miesiące u fryzjera. Nie rozprowadza farby na całej długości- tylko na sam odrost. Na zmywaku zapienia mi na całej długości farbę i zaraz zmywa. Dzięki temu wrażliwe końce aż tak nie cierpią.

9. Obcięcie włosów na prosto. Uwierzcie mi, ten zabieg najwięcej dał moim włosom. Zawsze miałam mocno wystopniowane końce. Niestety u mnie wyglądało to dość niekorzystnie, bo końcówki zamieniały się w strąki. Dopiero ścięcie ich na prosto podkreśliło ich ciężar i objętość.

10. Czesanie szczotką Tangle Teezer

To już chyba wszystko z mich sekretów:)

p.s. Chwilowo używałam również wcierki Jantar na porost włosów – działa cuda!

DSC_4581
DSC_4588
DSC_4594

Aktualnie używam

DSC_4794
DSC_4798
DSC_4801
DSC_4802
DSC_4804
DSC_4806

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Niedziela będzie dla nas

Niedziela jest takim dniem kiedy mocno zwalniamy, rzadziej logujemy się do wirtualnego świata i cieszymy się sobą.

Odkrywamy Warszawę na własny sposób.

p.s. Jeszcze nigdy nie byliśmy z tej strony Zamku Królewskiego

A Wy co robicie w niedzielę?

20150628-DSC_4605
20150628-DSC_4620
DSC_4609
DSC_4622
DSC_4630
DSC_4639
DSC_4649
DSC_4664
DSC_4676
DSC_4683-horz
DSC_4695
DSC_4697
DSC_4704
DSC_4709
DSC_4732
DSC_4737
DSC_4747
DSC_4748
DSC_4775
DSC_4784
20150628-DSC_4715
20150628-DSC_4771
DSC_4781

Lilka:

Buty Mrugała

Sukienka Zara

Ania:

Sukienka Miszkomaszko

Mokasyny – Minnetonka

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Książki, które uczą

Śmiało mogę napisać, że książki zajmują Lilkę najdłużej. Bardzo mnie to cieszy, że ciągle nosi ze sobą,  którąś pozycję ze swojej kolekcji. Lubi kiedy jej się czyta, ale równie chętnie sama je przegląda. Dziś zaprezentuję nasze książki, które wnoszą ogrom wiedzy do życia 3-latki.

1. “Lift- the- flap picture atlas”

Atlas obrazkowy z okienkami do otwierania. Kiedyś natknęłam się na wersję holenderską podczas pobytu w Eindhoven. Oglądałam go z ogromnym zainteresowaniem, bo nie dość, że jest ładny to zawiera mnóstwo informacji.

Kartonowe, bardzo mocne kartki przeżyją długi czas. Lilka najbardziej lubi ustawiać na nim figurki zwierząt lub budowli jak pisałam w Palcem po mapie. No końcu książki jest plakat z mapą do powieszenia na ścianie.

DSC_0527
DSC_0529
DSC_0535
DSC_0537
DSC_0550
DSC_0554
DSC_0557
DSC_0561
DSC_0565
DSC_0566

2. “Sticker picture atlas of the world”

Świetne propozycja jako uzupełnienie atlasu lub samodzielnie. Mamy do dyspozycji piękne mapy, na których brakuje różnych elementów. Podpowiedzi są lekko wyblakłe, więc nie ma wątpliwości gdzie co należy przykleić.

Ogromny plus za grafikę oraz różnorodność. Mamy tu: zwierzęta, charakterystyczne ubiory, budowle (w sumie 350 naklejek)

DSC_4527
DSC_4528
DSC_4529
DSC_4530
DSC_4531
DSC_4532
DSC_4533
DSC_4534
DSC_4535

3. “Doll’s house sticker book”

Przepiękna książka dedykowana dziewczynkom. 100 naklejek do dekorowania domków lalek dają ciekawe możliwości zabawy. Do tego podczas wyklejania można ćwiczyć słownictwo oraz wyrażenia przyimkowe.

DSC_4513
DSC_4515
DSC_4518
DSC_4519
DSC_4520
DSC_4523

4. “Getting dressed sticker book: My day”

Książka dla każdego przedszkolaka. Nie dość, że poszerza słownictwo to pomaga zrozumieć rytm dnia i co po czym następuje. Do tego piękne ilustracje oraz mnóstwo naklejek.

DSC_4536
DSC_4537
DSC_4538
DSC_4539
DSC_4540
DSC_4541
DSC_4542
DSC_4543

5. “Everyday Words flashcards”

Coś innego niż książka, ale wciąż ma ogromne walory edukacyjne i wykorzystuje inne możliwości. Mój mąż (z wykształcenia hungarysta, a z zamiłowania lingwista) w zabawach z Lilką wykorzystuje właśnie te karty.

Od jakiegoś czasu obserwujemy u niej zainteresowanie językami obcymi. Nie zapoznawaliśmy się z metodologią nauczania języków obcych. Robimy to bardzo intuicyjnie, często podczas zabaw i życia codziennego. I to działa!

Lilka zna już kilka kolorów oraz rzeczowników. Śpiewa też kilka piosenek w obcych językach: “We will rock you”- po angielsku, “Veo veo”- po hiszpańsku oraz  “Tsjoe Tsjoe Wa”- po holendersku. Karty są dostępne w wielu językach w tym polskim.

DSC_4549
DSC_4552
DSC_4555
DSC_4557
DSC_4558
DSC_4562
DSC_4563
DSC_4565
DSC_4566
DSC_4567

Te książki oraz wiele innych możecie zamówić z rabatem -10 % na hasło “nebule”  u Centrum BEST przez tydzień.

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Tym grozi 3-dniowy wyjazd bez dziecka

Otwieram Instagram, widzę, że przy szufladce na górze świeci się na pomarańczowo wiadomość. Klikam i nie wierzę. jeszcze raz klikam, ale nadal nie wierzę. Po minucie gapienia się w wyświetlacz telefonu dopiero do mnie dociera, że wygrałam w instagramowym konkursie kamerę GoPro.

AAA! Myślę sobie: “Będę GoPROWcem” i już wiem do czego będę jej używać. Po chwili przychodzi dalsza wiadomość. Dodatkiem do nagrody jest wyjazd na 3-dniowe warsztaty fotograficzne w Tykocinie. Szybka  synchronizacja kalendarzy z mężem dała mi zielone światło.

Jest czwartek wieczór, a ja pakuję walizkę na wyjazd. Wszystko się zmieściło do tej najmniejszej, która leżała w czeluściach szafy. Dopięłam ją bez dopychania kolanem i pomocy drugiej osoby. I wtedy ogarnął mnie niepokój. Usiadłam i zaczęłam się zastanawiać, że tych rzeczy jakoś niewiarygodnie mało i na pewno o czymś zapomniałam.

Dopiero po chwili przypomniałam sobie, że jadę SAMA, więc kołderka May Lily, Lala Pola, 4 pieluchy z Dorą, 6 zmian ubrań (na 3 dni), mini apteczka zostają w domu. Odetchnęłam z ulgą, że tym razem zabiorę się do auta na raz i będę jeszcze miała rękę, żeby kupić sobie wodę.

Tak więc jadę.

Możecie mi wierzyć lub nie, ale wsiadając do auta i odpalając Chilli Zet pierwszy raz od jakiegoś czasu poczułam wolność, bo zazwyczaj tuż po zapięciu pasów słyszę tylko komendy: “Radio Bajka”, “Pippi, włącz”, “Lasse i Bosse, mamo chce” “Piciaaaaa!”. Tak więc  jadę, nawet 45- minutowy korek na Wisłostradzie mi nie zepsuł humoru.

Wykorzystałam go bardzo produktywnie i wykonałam bardzo pilne telefony do przyjaciółek. Dziwnie się czułam, bo zazwyczaj brzmię jak osoba z zespołem Touretta. “Tak już jadę do ZOSTAW PASY Białegostoku” “Na warsztaty NIE LILU JESZCZE NIE JESTEŚMY fotograficzne”.

W pewnym momencie wjeżdżam w tunel. Jadę w ciemnościach. Już widzę strugę światła na końcu. Kontrolnie spoglądam we wsteczne lusterko i dosłownie czuję się jakby mnie prąd poraził. Z tyłu nie widzę Lilki. Dopiero po chwili mój mózg przypomniał sobie, że moja latorośl została z tatą.

Po drodze bez najmniejszych wyrzutów sumienia zatrzymuje się w Macdonaldzie. Jadąc z dzieckiem często nadkładamy drogi lub w tym momencie krzyczymy: “Zobacz ptaszek po lewej” aby tylko uniknąć próśb i gróźb “Chcę do Macdonaldzika”.

Jadę w kierunku Tykocina i autentycznie delektuję się drogą, widokami i lekkim downtempo wymykającym się z głośników. Nie była to podróż jak w GPS. Dotrzeć z punktu A do punktu B w możliwie jak najszybszym czasie i po drodze tylko zwalniać przez ostrzeżenia Yanosika. Mój wyjazd- odpoczynek zaczął się już w Warszawie podczas 45- minutowego korka.

Docieram na miejsce. #jestdobrze.

Słońce powoli chowa się za chmury, a tykocińska architektura aż się prosi o fotkę na Instagram. Wchodzę na teren Alumnatu i wypatruję uczestników warsztatów. W końcu dostrzegam znajomą twarz. Kasia z bloga Żudit.pl również wygrała warsztaty w konkursie.

Myślę sobie: “Ale ten świat mały”. Jednak zmieniam zdanie kiedy przez bramę wchodzi znajomy z ogólniaka Maciek, również bloger Gapienamape.pl. Wtedy stwierdzam, że świat jest naprawdę maleńki. A na koniec dociera dawny znajomy, który te warsztaty będzie prowadził. Niesamowite.

W pośpiechu jemy kolację żeby złapać światło zachodzącego słońca. Spacer po klimatycznej okolicy wprawia mnie w świetny humor. Już wtedy zaczynam dostrzegać ogromne różnice między fotografią krajobrazową, a dziecięcą.

Zabrzmi to pewnie śmiesznie, ale tak się skupiłam na robieniu zdjęć na Nebule, że zapomniałam o innych typach fotografii. Można fotografować inne obiekty niż dzieci? Można! A nawet jest to bardzooo przyjemne.

Fotografia krajobrazowa ma swoje zasady oraz prawa.

Wieczorem sprawdzamy na SunCalc, o której jest wschód słońca, a na meteo.pl czy poszczęści nam się z mgłą. Przygotowując się do fotografowania dziecka zwracam uwagę na zupełnie coś innego. Czy jest najedzone, czyste i czy ma dobry humor. Szkoda, że nie ma do tego żadnej aplikacji.

Wstajemy o 3.20 na wschód słońca, bo chcemy złapać magiczne promienie światła. W domu pobudka o 3.20 jest największą masakrą. Dziecko się obudziło to dla Ciebie przymus i obwieścisz o tym całemu światu, że o tej zostałaś bezprawnie zwleczona z łóżka. Tak wcześnie wstałam, bo chciałam, nie musiałam. Jest duża różnica.

Jest! Ten moment kiedy wychodzisz na łąkę a słońce dopiero nieśmiało wstaje z horyzontu. Powoli się rozciąga, leniwie przepuszczając swoje promienie przez chmury. Ekwipunek: statyw z aparatem, kalosze i kurtka przeciwdeszczowa. Bez kawy.

Mam czas na powolne rozłożenie statywu, który w domu się tylko kurzy, bo nie dam rady z nim biegać po mieszkaniu za przemieszczającym się obiektem.  Szukam odpowiedniej perspektywy, myślę kadrami. Widzę małe drzewo ukryte daleko we mgle.

Zmieniam ustawienia aparatu – trwa to dobre 3 minuty. W domu w te 3 minuty zrobiłabym już 50 zdjęć, bo obiekt może zmienić zdanie co do chęci uczestniczenia, więc nie mam czasu na rozkminki.  Patrzę przez wizjer i spokojnie naciskam na spust migawki. Jestem spokojna i robienie zdjęć mnie relaksuje.

Przy robieniu zdjęć Lilce czuję napływająca adrenalinę i suchość w ustach, bo wiem, że mam bardzo mało czasu.

Często po wyciągnięciu sprzętu dostaję bardzo wymowny komunikat “Mamo, schowaj aparat”. Natura nie udzieli Ci takiej odpowiedzi, a wręcz zaprasza do robienia fotografii. Jest bardzo łaskawa, bo nic nie dzieje się nagle.

Wróciłam bardzo zainspirowana. Warsztaty z mistrzami z Magii Podlasia otworzyły mi oczy, że istnieje inny świat poza dzieckiem. Piękny świat. Co z tego, że moje dziecko jest całym moim światem skoro nie dostrzegam otaczającego piękna. Dziękuję za poszerzenie perspektywy i wiele przegadanych godzin (nie o dzieciach). I czekam na ciąg dalszy…

20150620-DSC_4013
20150620-DSC_4041
20150620-DSC_4051
20150620-DSC_4059
20150620-DSC_4069
20150620-DSC_4131
20150621-DSC_4408
20150621-DSC_4422
DSC_3985
20150620-DSC_4234
20150620-DSC_4244
20150620-DSC_4264
20150620-DSC_4279
20150620-DSC_4289
20150620-DSC_4296
20150621-DSC_4443

Oraz zdjęcia, które zrobiono mi:

_95C9320-2
by Tomek Poskrobko
_95C9340-2
by Tomek Poskrobko
_95C9395-2
by Tomek Poskrobko
_95C9472-2
by Tomek Poskrobko
11403149_979472518770475_480630383971161413_n
by Tomek Poskrobko
11642086_853624988046000_109464845_o (1)
by Marcin Bielski
IMG_5102 (Kopiowanie)
by Pikolina z www.zudit.pl
IMG_5131 (Kopiowanie)
by Pikolina z www.zudit.pl
IMG_5165 (Kopiowanie)
by Pikolina z www.zudit.pl
IMG_5206 (Kopiowanie)
by Pikolina z www.zudit.pl
IMG_5228
by Pikolina z www.zudit.pl
ania
by Pikolina z www.zudit.pl

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Miej serce i patrzaj w serce…

  • ZABAWKI
  • 2  min. czytania
  •  komentarze [16]

“Małego księcia” zna chyba każdy. Książka została wydana w 1943 r. i jest już klasykiem. Jej fenomen wcale mnie nie dziwi. Pod baśniową warstwą kryją się uniwersalne prawdy, które dają nam kierunkowskaz do szczęśliwego życia.

Cytaty z “Małego księcia” często są wpisywane na kartkach okolicznościowych. Wiele osób uważa tę książkę za przewodnik po przyjaźni. Mnie również oczarował Exupery. Mam kilka swoich ulubionych sentencji, których często używam.

Kiedy dostałam propozycję objęcia patronatem (a właściwie matronatem) audiobooka “Mały książę” bez wahania się zgodziłam. W czasie realizacji projektu okazało się, że ten audiobook będzie wyjątkowy. Aksamitny głos Tomasza Sobczaka otrzymał piękne tło graficzne.

Podczas odtwarzania wyświetlają się ilustracje, wykonane przez samego mistrza Antoine’a de Saint Exupery’ego.

Można powiedzieć, że jest to bardzo wysmakowana bajka. Duża ilość czytanego tekstu i stosunkowo mniej obrazów powoduje, że bardzo się skupiamy na treści. Odtwarzając audiobooka na urządzeniach mobilnych mamy możliwość oglądania “Małego księcia”- to wyróżnia tę publikację.  Można ją nabyć TUTAJ

Przewińcie post do końca. Tam czeka niespodzianka dla Was.

DSC_4490
DSC_4501
DSC_4496
DSC_4511-horz
DSC_4512

Suknia – Miszkomaszko

Słuchawki dziecięce Polaroid Tk Maxx

Mam dla Was 5 audiobooków  do wygrania. Od dziś do 29.06 (do północy) w komentarzach pod tym postem możecie wpisywać swoje ulubione cytaty z “Małego księcia” wraz z uzasadnieniem dlaczego akurat wybraliście ten. Należy również podać adres e-mailowy. Wśród zgłoszeń wybiorę 5 osób. Wyniki będą opublikowane w tym poście po 29.06.

WYNIKI ROZDANIA

Dziękuję bardzo za udział w tym wyjątkowym konkursie. Mam wspaniałe, wrażliwe czytelniczki. Dziękuję, że jesteście. Wybrałam 5 odpowiedzi, chociaż nie było łatwo.

Audiobooki otrzymują:

Atram86

Illumineuse

Marta

Magda

Paulina

Napiszcie na kontakt@nebule.pl

Gratuluję:)

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Nowości z BibLILOteczki

Dziś kolejny post z serii BibLILOteczka.

Ole Könnecke „Mój pierwszy słownik obrazkowy”

Tę pozycję wypatrzyłam już dawno na Entliczkowym fanpage’u. Od raz wpadła mi w oko! Jest to świetna książka dla dzieci 12 m+. Wiele szczegółów oraz przyjemna grafika sprawia, że moje dziecko bardzo chętnie po nią sięga.

Kartonowe strony (tzw. dziecioodporne) zapewnią książce długi żywot. Wg mnie jest idealna książka do gabinetu logopedycznego, bo nie dość, że sprawdza rozumienie to również poszerza słownictwo. Idealna dla małych czytelników. tutaj

DSC_3918
DSC_3919
DSC_3920
DSC_3921
DSC_3923
DSC_3924
DSC_3925

Elżbieta Kidacka „Biblia dla dzieci w obrazkach”

Kolejna kartonówka w formacie a4, którą przyuważyłam u Książek na czacie:) Z tematów religijnych nic jeszcze w domu nie mamy do czytania. Ta książka w bardzo prosty sposób opowiada o najważniejszych wydarzeniach z historii Chrześcijaństwa.

Bardzo podoba mi się grafika oraz zagadki na koniec każdej opowieści. Myślę, że ta książka może być świetnym wprowadzeniem do religii i w prosty sposób wprowadzać dziecko w te zagadnienia. tutaj

DSC_3926
DSC_3927
DSC_3928
DSC_3929
DSC_3930
DSC_3933

Herve Tullet „Turlututu na wakacjach”

Turlututu chyba nie trzeba Wam przedstawiać? Jest to nasza ulubiona postać z książek Tulleta. Poprzednia część jest u nas bardzo często czytana, więc nie mogliśmy się doczekać kolejnej porcji przygód tej postaci. Tym razem Turlututu wybiera się na wakacje.

Książka jest o tyle nietypowa, bo łączy kolorowankę z naklejkami ze stronami do czytania. Świetne rozwiązanie właśnie na wakacje. Możemy wziąć jedną książkę a w niej mnóstwo atrakcji. Ogromny plus za  mniejszy format i miękką okładkę, bo kto by chciał płacić na lotnisku za nadbagaż? tutaj

DSC_3943
DSC_3946
DSC_3947
DSC_3948
DSC_3949
DSC_3950
DSC_3951
DSC_3952
DSC_3953
DSC_3954
DSC_3955

Salina Yoon – „Kliknij mnie!”

Macie w domu graczy tabletowych? Ta książka jest dla nich! Można powiedzieć, że jest to manualna gra, którą my prowadzimy. Za pomocą interakcji sterujemy małym Blipkiem, który chce dotrzeć na finisz. Książką obracamy, przesuwamy tak aby pomóc małemu Blipkowi.

Książka trochę przypomina kultową „Naciśnij mnie” Tulleta. Jednak kropka, która jest bohaterem „Kliknij mnie” ma imię, a nawet ręce i nogi. Świetna zabawa gwarantowana! I nie ma mowy żeby wyskoczył nam GAME OVER. tutaj

DSC_3934
DSC_3935
DSC_3936
DSC_3937
DSC_3939
DSC_3940
DSC_3941
DSC_3942

Maria Mroux Bulikowska – „Jak BUM CYK CYK”

Razem z mężem jesteśmy maniakami językowymi i uwielbiamy wynajdywać różne perełki w tym temacie. „Jak BUM CYK CYK” jest właśnie takim małym przewodnikiem po gwarze warszawskiej. Obydwoje jesteśmy również tzw. słoikami, więc niektóre przysłowia zawarte w książce usłyszeliśmy pierwszy raz.

Lilce ta pozycja bardzo przypadła do gustu i często cytuje lub używa bardzo adekwatnie zwrotów. Przysparza nam to mnóstwo śmiechu, bo  powiedzenie „Mama, obiecuje JAK BUM CYK CYK” z ust niespełna trzylatki jest naprawdę komiczne. tutaj

DSC_3956
DSC_3957
DSC_3958
DSC_3960
DSC_3961
DSC_3963
DSC_3964
DSC_3965
DSC_3966

Czesław Janczarski – „Miś Uszatek”

Wszystkie książki, które wymieniłam wyżej czytamy w ciągu dnia. A wieczorowa pora jest zarezerwowana na Uszatka. Ten klasyk naprawdę spodobał się Lilce i czytamy jej do snu. Proste słowa oraz ilustracje sprawiają, że oczy powoli się zamykają i spokojnie można zasnąć. Książka ma 288 stron, więc przygód Uszatka jest w niej bez liku. tutaj

DSC_3967
DSC_3968
DSC_3969
DSC_3970
DSC_3971
DSC_3972

a tu macie link Biblioteczka Montessori

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Logopedia w domu

  • LOGOPEDIA
  • 5  min. czytania
  •  komentarze [29]

Logopedia w domu. Twoje dziecko ma zdiagnozowaną wadę wymowy lub niewiele mówi? Ten post jest dla Was!

W dzisiejszym wpisie zaprezentuję propozycje ćwiczeń, które z powodzeniem można wykonywać w warunkach domowych.

Jednym z czynników warunkujących prawidłowy rozwój mowy jest sprawność całego aparatu mowy. W skład niego wchodzą:

  • aparat oddechowy
  • aparat fonacyjny
  • aparat artykulacyjny

Terapia logopedyczna często jest długim procesem. Jak już nieraz pisałam nie wystarczą ćwiczenia w gabinecie. Praca w domu z rodzicem jest nieodłącznym elementem terapii i dzięki wysiłkowi, który włożycie w te czynności dziecko szybciej zostanie wyprowadzone. Pamiętajmy, że najlepiej jest ukończyć terapię logopedyczną przed rozpoczęciem nauki w szkole, dlatego tak ważna jest intensywność ćwiczeń.

Wady wymowy mogą predysponować do wystąpienia trudności w czytaniu i pisaniu. Ten problem jest teraz jeszcze bardziej wyraźny, gdyż 6-latki zasiadają już w szkolnych ławkach i tak naprawdę jest mniej czasu na pozbycie się wad wymowy. Chcę żeby czytelnicy mieli świadomość, że terapia np. najbardziej popularnego seplenienia międzyzębowego nie trwa pół roku. Często ten okres jest bardzo długi, dlatego też jeżeli widzimy, że dziecko może mieć wadę wymowy koniecznie umówmy się do logopedy jak najszybciej.

Kiedy po pomoc?

Jeżeli macie wątpliwości kiedy udać się do logopedy to polecam wcześniejszy wpis—>Kiedy do logopedy?

Podstawowe zasady wspomagania rozwoju mowy—–>Jak wspomagać rozwój mowy?

Moja córka ma obecnie 2,9 lat. Ma seplenienie międzyzębowe szeregu syczącego i właśnie zaczynamy zabawy logopedyczne.3-letnie dziecko najczęściej jest już w stanie tak długo skupić uwagę, że będzie mogło wysiedzieć przed lustrem 15-minut i z nami poćwiczyć.

Oczywiście nie nazywam tych aktywności “terapią”, “ćwiczeniami”. Tylko ogólnie zachęcam dziecko do szeroko pojętej zabawy.

Propozycje ćwiczeń podzieliłam na 3 grupy: oddechowe, fonacyjne i artykulacyjne. Podczas terapii wady wymowy odbywającej się w gabinecie logopeda ćwiczy z dzieckiem właśnie te aparaty. Dzięki moim propozycjom możecie bawić się w nie w domu.

Dziś zaprezentuję Wam ćwiczenia z pierwszej i drugiej grupy. Ćwiczenia aparatu artykulacyjnego (najbardziej obszerne) zaprezentuję w kolejnym poście.

Kilka ogólnych informacji:

  • dziecko powinno wdychać powietrze przez nos, a wydychać przez usta- taki tor oddechowy zapewni prawidłowy rozwój i funkcjonowanie aparatu artykulacyjnego
  • dzieci, które oddychają  przez usta, mają je cały czas otwarte powinny zostać zapisane na konsultację laryngologiczną
  • warto również obserwować sposób oddychania podczas snu
  • artykulacja powinna odbywać się na wydechu
Logopedia w domu

Logopedia w domu – 10 zabaw oddechowych

1. Jednym z fajniejszych gadżetów z jakim się spotkałam podczas mojej pracy jest Dmuchajka. W gabinecie miałam podobną plastikową wersję. Jednak ta, drewniana przypadła mi bardziej do gustu. Zadaniem dziecka jest nabranie dużej ilości powietrza przez nos i wypuszczenie mocnym strumieniem przez usta tak aby uniosła się styropianowa piłeczka. Zabawy z Dmuchajką ćwiczą siłę wydechu oraz utrwalają prawidłowy tor oddychania (mając słomkę w ustach nie da oddychać się przez usta). Znalazłam jeszcze jeden bardzo przydatny nam aspekt- kiedy piłka się unosi nad nosem ćwiczymy również mięśnie gałek ocznych, co w naszym przypadku jest pożądane.

dmuchawka pilch

Logopedia w domu

Logopedia w domu

Logopedia w domu

Logopedia w domu

Logopedia w domu

Logopedia w domu

Do Dmuchajki zamiast piłki można włożyć:

  • piórka
  • confetti
  • filcowe pomponiki
ćwiczenie z piórkiem
Logopedia w domu

2. Dmuchanie baniek mydlanych w konfiguracji:

długo – krótko – długo

słabo – mocno – bardzo mocno

Tak, żeby dziecko mogło zobaczyć siłę wydechu

3. Wąchanie kwiatów

kolorowych mydełek i pustych opakowań po perfumach. Ja mam kilka pustych butelek po miniaturkach perfum i daję je Lilce do zabawy.

4. Zawody statków

z papieru lub kory możemy zrobić maleńkie stateczki, którymi możemy się bawić np. w wannie lub przy stole

5. Dmuchanie na zawieszone na nitkach małe elementy.

Również staramy się różnicować siłę wydechu

My zrobiłyśmy taki mobil

Logopedia w domu
Logopedia w domu
Logopedia w domu

6. “Kołysanie” misia.

Dziecko kładzie się na plecach na płaskiej powierzchni. Na brzuchu kładziemy małą maskotkę. Zadaniem dziecka jest nabranie powietrza do brzuszka (przepony) i wypuszczenie tak aby miś się kołysał.

7. Dmuchanie na pocięte paski papieru tak aby tańczyły.

8. Dmuchanie na wiatraczki, w gwizdki, trąbki

Logopedia w domu
wiatrak z papieru
ćwiczenie z wiatraczkiem

9. Wyścigi styropianowych, piankowych kulek z użyciem słomki lub bez

10. Dmuchanie na świecę tak aby nie zgasić płomienia

Logopedia w domu

Mają za zadanie wykształcenie prawidłowego nastawienia głosowego, czyli odpowiedniego dostosowania wysokości i umiejętności właściwego zastosowania jego natężenia podczas mowy.

Logopedia w domu – 5 zabaw fonacyjnych

1. Zabawy w naśladowanie odgłosów zwierząt.

Z pomocą książki możemy naśladować zwierzęta, bawić się w zgadywanki “jakie to zwierzę” i zadawać podchwytliwe pytania na myślenie np. “Idzie baran, za nim koza, a na końcu kot jakie odgłosy wydają”? Ta zabawa świetnie sprawdza się w podczas stania w korku;)

2. Wierszyki dźwiękonaśladowcze np.

Logopedia w domu

3. Naśladowanie śmiechu różnych ludzi:

  • mężczyzna- głośne “hohohoho”
  • kobieta- o średnim natężeniu “hahahaha”
  • staruszka- cichutko  “hehehehe”
  • dziewczynki- piskliwy “hihihihi”
  • chłopcy- hałaśliwy “hahahaha”

4. Śpiewanie samogłoskowych kołysanek lalkom i misiom na melodię “Kotki dwa” śpiewamy tylko aaaaaaaaaa lub mruczymy “mmmmmm”

5. Śpiewanie piosenek i mówienie krótkich wierszyków

Zapraszam też jako skromna autorka po książki dla najmłodszych dzieci wspierające rozwój mowy.

Tworząc je wiedziałam, że książki dla dzieci wspomagające rozwój mowy muszą być wyjątkowe.

Zależało mi na tym żeby były zgodne z zapotrzebowaniem rozwojowym małych dzieci:

  • postacie były na białym tle, aby dziecko mogło lepiej widzieć kontury
  • żeby ilustratorka każdą postać narysowała grubą linią aby nawet najmłodsze dzieci mogły je zobaczyć
  • zwierzęta były realne – ważne było dla mnie żeby ilustracje były zgodne z pedagogiką M. Montessori (zwierzęta nie mają czapeczek i uśmiechów)
  • książki były oparte na wyrażeniach dźwiękonaśladowczych, które ułatwiają dzieciom naukę języka
  • każde słowo użyte w książkach było nieprzypadkowe – wszystkie wyrazy były z najbliższego otoczenia dziecka, a do tego wybrane tak, żeby były zgodne z rozwojem mowy
  • teksty były ręcznie wykaligrafowane, tak aby dzieci od małego miały styczność z pisanymi literami

W tej serii książeczek nie chodzi o fabułę – chodzi o zachęcanie dzieci do rozwijania mowy – do interakcji z rodzicami.

Zapraszam też na następny post w tej tematyce o ćwiczeniach aparatu artykulacyjnego z darmowymi szablonami do wycięcia.

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Za mała

Mam niecałe 100 centymetrów wzrostu.

Codziennie zmierzam się z wielkością tego świata. Wstaję rano i aby zejść z łóżka muszę odwrócić się tyłem i sprytnie zsunąć. W przeciwnym razie mogłabym z niego spaść.

Zmierzam do rodziców, aby się wdrapać na łóżko, które sięga mi do pępka. Muszę mocno złapać pościel, zarzucić nogę i wykorzystać całą siłę by się podciągnąć. Ze schodzeniem również nie jest łatwo.

W kuchni  nie mogę siedzieć pupą na krześle, bo blat sięga mi do nosa. Stoję więc na kolanach. Nie lubię siedzieć w krzesełku do karmienia, bo jestem już na nie za duża.

Po śniadaniu myję zęby, wypluwam pastę do wanny, bo nie dosięgam do zlewu. Dzień w dzień doświadczam świata, który jest dla mnie za duży. Stopnie na schodach sięgają do kolan, a do poręczy jeszcze długo nie sięgnę.

Tak, wiem, że jestem mała – codziennie mi ktoś o tym przypomina. Bardzo się wtedy denerwuję, bo to tylko potwierdza, że rzeczywiście jestem mała, krzyczę wtedy “Nie jestem mała!”

Kiedy chcę wejść wysoko słyszę: “Jesteś jeszcze za mała“.

Kiedy proszę rodziców żebym mogła siedzieć z przodu auta mówią: “Jesteś za mała żeby siedzieć z przodu”.

Kiedy wyciągam taką trudną układankę również słyszę: “Jesteś na nią za mała”.

Nikt mi nie tłumaczy dlaczego jestem za mała. Jest to najłatwiejsza odpowiedź jakiej mogą mi udzielić i pasuje do każdej sytuacji.

Dlatego tak bardzo chcę być DUŻA, bo wtedy mi będzie wszystko wolno. Jeździć z przodu, pić kawę i malować paznokcie. Nie chcę być mała! Niech ktoś odepnie tę etykietkę. Nie lubię być też na coś za duża, bo taka duża dziewczynka i płacze. I za duża, żeby chodzić w pieluszce. To jaka już w końcu jestem?

Dziecko drogie, jesteś w sam raz.

Od początku wpajam Ci, że nie ma co się pchać do dorosłości. Nie znam takiego dorosłego, który nie chciał by być znowu mały. Nie mieć problemów i bać się o głupie konwenanse.

Ty możesz chodzić w kaloszach w upał, a na mnie będą dziwnie patrzeć na ulicy. Możesz beztrosko podskakiwać na ulicy i nikt tego nie uzna za nienormalne. Dzieciństwo tak szybko się kończy i będziesz pragnęła wrócić do tych wszystkich dozwolonych rzeczy.

“Za mały”, “za duży”, “za głupi”, “za gruby”

Nie lubię etykietek, szufladek, epitetów określających ludzi. Często wrzucamy dane osoby do jednej czasem dwóch z nich. Tak też jest z byciem “za małym”. Kiedy pierwszy raz wymknęło mi się “Nie wchodź tam, jesteś za mała”, a chodziło mi tylko wyłącznie o to żebyś nie spadła. Zobaczyłam w Twoich oczach przerażenie.

Tym określeniem podburzyłam Twoje poczucie wartości. Byłaś pewna swoich sił, a ja dwoma słowami podcięłam Tobie skrzydła. Tupnęłaś, teatralnie złapałaś się pod boki i ze złością krzyknęłaś “Nie jestem mała!”. Wprawiłaś mnie tym protestem w osłupienie i wtedy dopiero przemyślałam te słowa.

Dopiero wtedy zrozumiałam, że “jesteś za mała/-y” często wypowiadane są z automatu i tak naprawdę nie znaczą nic, a dziecko przestaje wierzyć we własne siły.

Co ciekawe określenie “za duża/-y” ma całkiem inne zabarwienie wg mnie ośmieszające.

“Oj taka duża dziewczynka i w wózeczku jedzie”

“Ale za duża jesteś żeby mamusia Cię nosiła”

Te sformułowania również podważają dziecięce ego.

Sama również chciałam szybko dorosnąć i mam wrażenie, że trochę mi umknęło. Widzę to dopiero teraz jak sama zostałam mamą. Gdzieś już kiedyś słyszałam, że posiadanie dzieci- na nowo przenosi nas w świat dzieciństwa. Tak jest też u mnie. Mam nawet T-shirt z myszką Mickey, o którym marzyłam 25 lat temu.

DSC_3725
DSC_3734
DSC_3735
DSC_3786
DSC_3794
DSC_3801
DSC_3775
DSC_3811
DSC_3824

Parasol – Janod

Sukienka – Next z nextdirect

Opaska – Tiger

Mówcie dzieciom “Tak, możecie!” najczęściej jak tylko się da, aby nie chciały szybko dorastać i później tego żałować.

A teraz pozwólcie robić dzieciom na to co jest nieakceptowalne w życiu dorosłym (z przymrużeniem oka). Podziękują Wam za 20 lat;)

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Oculino

  • ZDROWIE
  • 5  min. czytania
  •  komentarze [15]

Kiedy dowiadujesz się, że Twoje dziecko ma zeza to w pierwszej chwili świat Ci się wali na głowę i przed oczami masz dziecko w grubych brylach z naklejką na oku w kolorze cielistym. Pierwsze dni zazwyczaj są wypełnione ambiwalentnymi uczuciami w stylu: “dobrze, że postawiono tak szybko diagnozę”, “przecież to nie jest wielka wada”, a w sercu czujesz żal i rozgoryczenie.

Zastanawiasz się jak to będzie dalej i czy dziecko zaakceptuje okulary i codziennie zaklejanie oka. Okuliści w takich przypadkach jak nasz zalecają również ćwiczenia w domu. Najczęściej są to różnego rodzaju zabawy rozwijające koordynację ręka-oko.

Zadania tego typu pobudzają do pracy oko z deficytem.

Ćwiczenia w domu dają naprawdę dobre efekty. Najważniejszym czynnikiem powodzenia terapii jest systematyczność, a na nią wpływa jak zawsze motywacja. Motywacja dziecka oraz rodzica.

Zależało mi na tym, aby nie nagradzać córki za ćwiczenia lub za zaklejanie oka. Wtedy oczywiste by było dla niej, że czynność poprzedzająca nagrodę niekoniecznie jest przyjemna, a gratyfikacja na koniec ćwiczeń jest tylko rekompensatą.

Marzyłam o tym, aby sama z siebie chciała to robić i czerpać przyjemność z terapii. Jak w takim razie pobudziłam wewnętrzną motywację do działań terapeutycznych w domu?


Jedna z moich czytelniczek poleciła mi Oculino, wydawnictwo z misją.

Stworzone przez mamę dziewczynki z dysfunkcją wzroku Dorotę Maciaszek i zdolną ilustratorkę znaną jako Joa Bart produkty są dedykowane dzieciom z deficytami widzenia, czyli idealne dla nas!

Oculino proponuje dzieciom z zezem i wadami wzroku ciekawe pomoce edukacyjne i motywacyjne. Świetny design i pomysły na produkty od razu przyciągnęły moją uwagę.

Dzięki Fifi, Nanie i Koko (bohaterowie książeczek motywacyjnych) moja córka oswoiła się z faktem, że nie tylko ona nosi plasterek na oku i okulary. Rodzice najczęściej zaklejają dzieciom oczy w domu, aby móc z nimi ćwiczyć przy stoliku. Bardzo rzadko można spotkać dziecko na ulicy z zaklejonym okiem. Dlatego ważne jest aby uświadomić swoje pociechy, że nie tylko one muszą to robić.

Bohaterowie książeczek stworzonych przez Oculino bawią się na placu zabaw, budują zamki z piasku na plaży. Ich wizerunek pomaga oswoić się z myślą, że nasze dziecko nie jest jedyne. Ktoś inny ma podobne schorzenie i postępuje tak jak ja z mamą w domu.

Moja córka bardzo entuzjastycznie zareagowała na ich przygody.

Najpierw, oczywiście zwróciła uwagę, że oni też mają plasterki i okulary, a później już zupełnie o tym zapomniała.


W procesie terapeutycznym dysfunkcji widzenia często gości zmienność- jednego dnia jest plasterek, a nazajutrz już nie. Czasami nosimy tylko okulary, a później w ciągu dnia zaklejamy również oczko. Tak samo jest u bohaterów książeczek. Na jednej stronie Fifi ma okulary, a na następnej pod spodem ma również plasterek.

Obserwowanie przez dzieci takiej rotacji narzędzi terapeutycznych pozwala im łatwiej zrozumieć te mechanizmy. To są ulubione zabawy moje córki- przeglądanie książeczek pod kątem pytania “Co się zmieniło?”.

Często też zadaje mi pytania “Dlaczego Koko tu nie ma okularów?” albo stwierdza “Fifi ma plaster- jak ja!”. Terapia domowa dzięki towarzystwie tych postaci jest o wiele ciekawsza i przez to bardziej efektywna.

DSC_0976
DSC_0980
DSC_0984
DSC_0985
DSC_0987
DSC_0992
DSC_0994
DSC_0999
DSC_1000


Kiedy przychodzi już czas zaklejenia oka (u nas 2h dziennie) wymyślam przeróżne zabawy angażujące zmysł wzroku.

W tych ćwiczeniach pomagają nam również gotowe karty Lulu. Kolorowa książeczka z kartami – zamknięta w płóciennym woreczku jest nieodłącznym kompanem naszej domowej terapii. Razem z Lulu – chłopcem, który tak jak nasze dziecko ma dysfunkcję wzrokową, bawimy się w różne gry i zabawy.

Moje dziecko najbardziej lubi zabawę z latarką. Z prędkością światła (dosłownie) odnajduje jasnym strumieniem latarki odpowiedni obrazek. Karty są idealne dla małych rączek, mają zaokrąglone rogi i proste rysunki. Wszystkie ilustracje mają ogromne walory estetyczne i przyjemnie się na nie patrzy, co niewątpliwie ma wpływ na motywację podczas pracy.

Tak naprawdę dzięki temu, że podczas ćwiczeń w domu panuje miła atmosfera i nie ma przymusu wzrasta motywacja dziecka i rodzica. Dzięki Oculino terapia domowa nie staje się obowiązkiem a jest po prostu ciekawą zabawą i formą spędzenia wartościowego czasu z dzieckiem.

DSC_1003
DSC_1009
DSC_1013
DSC_1014


Jednak największym zainteresowaniem cieszy się u nas szmaciana lalka Pola – podobna do mojego dziecka.

Polcia, której autorką jest Iwona z Szycioteka.pl ma żółtą spódniczkę, rajstopy w paski i ważne zadanie do wykonania. Również musi zaklejać oko i nosić okulary. Na czas terapii również ma zaklejone oczko i siedzi z nami przy stoliku.

Po zakończeniu ćwiczeń z wielką radością moja córeczka ściąga sobie plaster i zasłonkę z oka Poli. I znów mają tylko okulary i wciąż żółte spódnice. Na noc Pola zdejmuje okulary, odkłada je na specjalną półkę i idzie spać. Jest towarzyszem terapii oraz codziennych czynności.

Ta lalka ma terapeutyczną moc, którą przekazuje dzieciom. One poprzez obserwację widzą, że nie są w tym same i razem z nią mogą świetnie się bawić.


Cieszą mnie takie inicjatywy, w których z rehabilitacji udaje się zrobić świetną zabawę, a mali pacjenci nawet nie odczuwają niedogodności. Mam nadzieję, że w przyszłości będzie więcej takich ciekawych projektów, które urozmaicą nużące i czasami nieprzyjemne ćwiczenia wzrokowe.

DSC_1020
DSC_1023
DSC_1026
DSC_1037

Kilkanaście lat temu nie było lekkich, giętkich okularów we wszystkich kolorach tęczy, nie było też plasterków w księżniczki z brokatem i plakatów motywacyjnych do nich dołączonych. Nie było również Oculino. A szkoda, bo dzieciństwo z zezem byłoby wtedy o wiele weselsze. Dziękujemy Oculino!

OCULINO

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Sesja zdjęciowa #nicminiewisi

  • RODZICE
  • 3  min. czytania
  •  komentarze [18]

Jako bloger wiem, że spoczywa na mnie odpowiedzialność. Sporo z Was polega na moich wyborach i to co tu prezentuje jest zawsze zgodne  z moimi przekonaniami.

Mam świadomość, że sporo osób już mi zaufało i dlatego tak wielu z Was tu regularnie zagląda. Moje sumienie nie pozwoliłoby mi na pokazanie jakieś rzeczy, do której nie byłabym przekonana, a Wam wyłożyła elaborat jakie to jest cudowne.

Choćby płacili mi grubą kasę jest kilka takich rzeczy, na które się nie zgodzę i jak już widzę tylko nagłówek wiadomości – grzecznie odpowiadam, że nie jestem zainteresowana.

Czułabym się źle oszukując Was oraz wiem, że naraziłabym się na stratę zaufania u wielu osób. Może to Wam się wydawać błahe, bo każdy swój rozum ma i nie kupuje ślepo.

Wiele osób zastanawiając się nad zakupem czegoś wrzuca w google hasła np. “nosidełko dla dziecka opinie”, “nosidełko dla dziecka blog”.

Widzę u siebie wiele wejść na takie słowa kluczowe dlatego chcę żeby to co jest na Nebule było jak najlepsze dla dzieci.

Śmiało mogę o tym napisać, że w ramach protestu dla jednej  grupy takich produktów dołączyłam do akcji #nicminiewisi, propagującej prawidłowe noszenie dzieci w chustach i nosidłach miękkich.

 Dołączyłam do tej akcji zamieszczając zdjęcie Lilki, która w szaliku miała zamotanego na plecach swojego misia- Dawidka. Nie zdawałam sobie sprawy, że wśród zdjęć zostaną wyłonione osoby, które wygrają sesję zdjęciową. Poszczęściło się nam, bo fotografka Ewa Sulka dodała jedną nagrodę i wybrała zdjęcie Lilki, w kategorii “Czym skorupka za młodu nasiąknie…” Na minisesję zdjęciową zaproszono nas do pięknego miasta jakim jest Wrocław.

FullSizeRender (60)

Kilka słów o naszym noszeniu…

Lilka nie była dzieckiem chustowym. A może inaczej… ja nie byłam chustującą mamą. Był taki moment, że przeszliśmy kurs chustonoszenia i zamotałam ją może z 10 razy. Jednak ja nie czułam się z tym komfortowo.

Mam niestety taką dziwną przypadłość, że nie mogę mieć nawet pod szyją  swetra z golfem. A ściśnięta chusta na mojej klatce piersiowej była dla mnie niekomfortowa, do tego bolący kręgosłup dawał mi się we znaki. Częściej używał jej mąż.

Ok 6 miesiąca jak Lila już usiadła zdecydowaliśmy się na nosidło ergonomiczne. Zdałam się wtedy na opinie doradców noszenia i wybrałam bardzo świadomie Tulę.

Jak pierwszy raz włożyłam tam Lilkę, to odetchnęłam z ulgą, już nie czułam tego ściśnięcia i dyskomfortu. W tym mogłam nosić. Tak czy inaczej Tula była tyko na awaryjne sytuacje: ząbkowanie, gorączka.

Nie używaliśmy jej codziennie, jednak często była lekiem na całe zło.

Cieszę się ogromnie, że coraz więcej osób nosi dzieci. Kiedy widzę dziecko w chuście lub miękkim nosidle buzia sama mi się uśmiecha i odwracam się za nimi na ulicy. Magda – Mama Dwóch Córek stworzyła świetną akcję propagującą prawidłowe noszenie dzieci Nicminiewisi – jeżeli chcecie poprzeć tę inicjatywę zapraszam do kliknięcia “Lubię to” na profilu facebookowym.

Kilka słów o sesji… to była nasza pierwsza:) Makijaż zrobiła mi cudowna Magda, Ewa aparatem wyczarowała cudowną pamiątkę. Dziękujemy!

_SUL9077
_SUL9150
_SUL9163
_SUL9176
_SUL9196
_SUL9205
_SUL9283
_SUL9302

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Wakacyjne must have

  • GADŻETY
  • 4  min. czytania
  •  komentarze [9]

Urlop już za nami, więc chętnie podzielę się naszymi wakacyjnymi wyborami. Jak zwykle postawiłam na funkcjonalność, design i wielkość danej rzeczy, gdyż ograniczały nas walizki.

IMG_5396

1. Płetwa Swimfin

uznałam, że już czas na przejście na wyższy level. Pływanie w rękawkach opanowane jest u nas już dawna, więc płetwa doskonale by się nadawała do prawdziwej nauki pływania. Dzięki temu, że jest przyczepiona do grzbietu nie krępuje ruchów rąk i dziecko może w niej doskonalić technikę pływania (płynne ruch rąk i nóg).  

Tak to wyglądało w teorii. A w praktyce Lila nie chciała się puścić moich rąk. Wyporność płetwy jest w porządku jednak inny punkt zawieszenia wprawiał ją w lekką panikę. Podczas pływania z płetwą woda wlewała się jej do buzi, a że jest małą gadułą to nie mogła trzymać jej zamkniętej;) Myślę, że za pół roku, rok będzie idealna i będziemy chodzić  z nią na basen.

DSC_1471 — kopia

2. Wiaderko Scrunch bucket

zakup z ostatniego roku idealny na wyjazdy. Całe wiaderko jest wykonane z miękkiego silikonu- przez to zajmuje bardzo mało miejsca. Świetna zabawka zarówno do piasku jak i wody.

DSC_1868-horz

3. Ręcznik Lodger

wiedziałam, że w hotelu dostępne będą ręczniki jednak na wyjazdy zawsze zabieramy coś z kapturem. Ten ręcznik jeździ już z nami od roku, bo świetnie wchłania wodę, a do tego jest malutki po złożeniu. Przez to, że ma dziury na ręce zastępuje, zajmujący dużo miejsca szlafroczek lub poncho zakładane przez głowę.

DSC_1495
DSC_1928-horz
DSC_1935

4. Krem z filrem Vichy

mieliśmy go w tamtym roku i byłam bardzo z niego zadowolona. Zawiera filtry mineralne, łatwo się rozprowadza i nie brudzi ubrań. W tamtym roku najpierw skusiłam się na ekobadziew, którego nie dało się rozsmarować i brudził białe ubrania na żółto.

5. Okulary Beaba Glossy girl

jeden z ulubionych gadżetów wakacyjnych Lilki. Dobrze chronią oczy przed słońcem i nie spadają z małej głowy.

DSC_2307

6. Bidon Little life

zamieniłam na niego bidon Skip hop. Miałam dość ciągle zalanej torebki i ścierającego się obrazka. Ten mamy od 3 miesięcy i wygląda jak nowy

7. Sandałki Crocs

długo się nad nimi zastanawiałam, bo nie do końca mi się podobały. Jednak mogę teraz śmiało stwierdzić, że to najlepsze buty, które ze sobą zabraliśmy i tak naprawdę cały wyjazd mogłaby w nich przechodzić. Bardzo dobrze trzymają stopę, mają zakryte paluszki, nadają się i na plażę i na basen. Nasze mają dodatkowy bajer, bo zmieniają kolor na słońcu.

DSC_2291

8. Quut

łopatko-grabio-sitko-lejek to jego zastosowanie. Zamiast kilku rzeczy- jedna fajna. 

DSC_1868-horz
DSC_3406
DSC_3424

9. Lodger Swaddler

ogromny, cienki kocyk. Używany na wakacjach w różnych sytuacjach, do przykrycia, otulenia lub wycierania. Bardzo miękki i lekki. 

DSC_2405
DSC_1678-horz

10.  Water Tower set Kid O

bardzo ciekaw zabawka do wody oraz piasku. Składa się z 4 części, których można używać oddzielnie. Po zakończeniu sezonu letniego trafi na naszą półkę razem z mąką lub drobnym piaskiem. 

DSC_3415
DSC_1892

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Wakacje z dzieckiem- nie mylić z odpoczynkiem

  • PODRÓŻE
  • 9  min. czytania
  •  komentarze [69]

Za nami 2-tygodniowe wakacje w Turcji. Bardzo spontaniczne, bo w we wtorek zdecydowaliśmy się na urlop, a już w następnym tygodniu witało nas gorące słońce i plaża. Mało czasu na przygotowania i domknięcie bieżących spraw, ale się udało.

Z ogromną ulgą zamykaliśmy w piątek nasze komputery i naprędce robiliśmy listę zakupów na wyjazd.

Te wakacje wyobrażałam sobie zupełnie inaczej.

Chyba się starzeję, bo marzył mi się urlop we Włoszech najlepiej samochodem. Zwiedzanie i odpoczywanie. Jednak takie wyjazdy musimy odłożyć na dłuższy czas. Podczas naszych ostatnich wojaży ujawniła się chorobą lokomocyjna u Lilki.

Podróże autem są dla niej lekko mówiąc nieprzyjemne. Zdecydowaliśmy się nawet obrócić fotelik przodem do kierunku jazdy. Liczę, że to coś pomoże.

Tak więc, w niedzielę o północy domykaliśmy już nasze walizki i o 10 rano byliśmy nad  Morzem Śródziemnym. Przywitała nas piękna pogoda i cudowne krajobrazy.

Nic więcej nie trzeba było nam do szczęścia. Lilka była oczywiście wniebowzięta. Nowe miejsce i mnóstwo atrakcji tak ją pochłonęły, że tylko kilka razy skusiła się na późną drzemkę. Całe dnie byliśmy na pełnych obrotach.

Wakacje mają swoje prawa i raczej nie przestrzegamy wówczas wielu zasad, które panują w domu.

Na Lilkę ta zmiana i totalna samowolka zadziałały wprost proporcjonalnie do naszego luzu. Mąż się śmiał, że w pracy ma urlop od rozwiązywania konfliktów i sporów, a na wakacjach prowadzi rozmowy  pokojowe na jeszcze wyższym szczeblu z córką.

Pojawiały się dość absurdalne sytuacje, z których dziś się śmiejemy jednak wtedy chcieliśmy żeby po prostu dziecko wysłuchało naszych próśb. Pewnie również dieta wysokowęglowodanowa plus codziennie lody miały wpływ na zaostrzenie naszych stosunków.

No cóż, nikt nie mówił, że będzie to sielanka:) Przynajmniej mogliśmy odpocząć od naszych problemów i spraw codziennych. Brak sprzątania, gotowania, a nawet blogowania wprawiły nas w bardzo przyjemny nastrój.

Lilce dobry humor również się udzielał i mówiła “znakomicie tu jest” lub “fajnie nam jest” po czym za chwilę zmieniała zdanie i chciała iść do pokoju. Nawet ja nie mogłam czasami zrozumieć jej logiki.

Nasze 14 dni wyglądały jak dzień świstaka: pobudka, śniadanie, basen, obiad, plaża, zajęcia w klubie dla dzieci, minidisco i spanie. Jeden dzień poświęciliśmy na wycieczkę łódką. Lilka była oczarowana, do tego stopnia, że nie miała gdzie dać upustu swoim emocjom i biegała po łódce przez cały rejs, a ja walczyłam z moim słabościami…

Sama już nie wiem jakie wakacje byłyby idealne dla 2,5 latka.

Ale na świeżo mogę śmiało powiedzieć, że będzie to miejsce gdzie jest piach, woda, plac zabaw, budka z lodami oraz rodzice i czy to będzie 50 km od domu czy 5000 to dla dziecka nie ma żadnego znaczenia.

W moich uszach wciąż brzmi rozdzierający płacz 2-letniej dziewczynki w samolocie, która nie chciała się zapiąć pasami i rodziców, którzy straszyli ją panem Zdzisiem. Miał ją zabrać. A ona stała i wniebogłosy krzyczała 40 minut.

p.s

pomiędzy minidisco, a zabawami na placu zabaw połknęłam w całości trylogię Miłoszewskiego i naładowałam akumulatory:)

Wakacje ultra all inclusive łącznie z całodziennym noszeniem na rękach na hasło: “tato, hoplaaa”.

DSC_1437 — kopia
DSC_1445 — kopia
DSC_1466-horz
DSC_1495
DSC_1456
DSC_1499
DSC_1546
DSC_1556
DSC_1564
DSC_1570
DSC_1577
DSC_1592
DSC_1595
DSC_1612
DSC_1625
DSC_1629
DSC_1660
DSC_1665
DSC_1678-horz
DSC_1682
DSC_1725
DSC_1736
DSC_1741
DSC_1777
DSC_1783
DSC_1797
DSC_1809
DSC_1843
DSC_1868-horz
DSC_1892
DSC_1924
DSC_1928-horz
DSC_1935
DSC_2038
DSC_2073
DSC_2090
DSC_2094
DSC_2118
DSC_2142-horz
DSC_2166
DSC_2195


DSC_2199
DSC_2244
DSC_2291
DSC_2301
DSC_2304
DSC_2307
DSC_2351


DSC_2360
DSC_2364
DSC_2405
DSC_2410
DSC_2421
DSC_2456
DSC_2463
DSC_2469-horz
DSC_2484
DSC_2520
DSC_2525
DSC_2529
DSC_2539
DSC_2582
DSC_2583
DSC_2604
DSC_2612
DSC_2623
DSC_2643
DSC_2670


DSC_2679
DSC_2721
DSC_2722
DSC_2740
DSC_2751
DSC_2767
DSC_2789
DSC_2815


DSC_2817-horz
DSC_2830
DSC_2832
DSC_2849
DSC_2869
DSC_2899-horz
DSC_2913
DSC_2917-horz
DSC_2930

Sztorm

DSC_2946
DSC_2948
DSC_2968
DSC_2970
DSC_2975-horz
DSC_2984
DSC_3008
DSC_3013
DSC_3034
DSC_3042
DSC_3064
DSC_3073
DSC_3151
DSC_3184
DSC_3235


DSC_3241
DSC_3244
DSC_3246
DSC_3278
DSC_3279
DSC_3280
DSC_3290-horz
DSC_3295
DSC_3303
DSC_3389
DSC_3390
DSC_3394
DSC_3398
DSC_3415
DSC_3434
DSC_3457

Kilka słów o hotelu, który był bardzo dobrze przygotowany na najmniejszych gości. Na terenie hotelu było nawet mini zoo:)

DSC_3304
DSC_3305
DSC_3308
DSC_3311
DSC_3314
DSC_3316
DSC_3317
DSC_3480
DSC_3490

SMARTPARENTING - nebule.pl dla rodziców, którzy chcą wiedzieć więcej

Bądź z nami na bieżąco
Dołącz do nas na Facebooku
NEBULE NA FACEBOOKU
Możesz zrezygnować w każdej chwili :)
close-link